PSALM 14 (13 ) Ps 14 Lamentacja o charakterze karcącej mowy prorockiej. Psalm ten występuje raz jeszcze jako 53 [52 ] z nieznacznymi zmianami (imię Boże tu występuje jako „Elohim” zamiast „Jahwe”).

Powszechne zepsucie

1 Kierownikowi chóru. Dawidowy.

Mówi głupi 14 ,1 Człowiek, który żyje nierozważnie, nie licząc się z Bogiem – 10 [9 B],4 .11 .13 ; Iz 32 ,6 ; Jr 5 ,12 . w swoim sercu:

«Nie ma Boga».

Oni są zepsuci, ohydne rzeczy popełniają,

nikt nie czyni dobrze.

2 Pan spogląda z nieba

na synów ludzkich,

badając, czy jest wśród nich rozumny,

który szukałby Boga 14 ,2 Jako Sędzia ocenia postępowanie ludzi, „siedząc” na niebieskim „tronie”; por. 9 ,8 -9 ; 11 [10 ],4 -5 ; 33 [32 ],13 nn; 102 [101 ],20 . Święty Paweł w Rz 3 ,10 nn przytacza ww. 1 -3 jako przykład postawy moralnej wszystkich ludzi (Żydów i pogan) pod panowaniem grzechu..

3 Wszyscy zbłądzili, stali się nikczemni,

nie ma takiego, co dobrze czyni,

nie ma ani jednego.

4 Czyż się nie opamiętają wszyscy, którzy czynią nieprawość,

którzy lud mój pożerają, jak gdyby chleb jedli,

którzy nie wzywają Pana?

5 Wtedy zadrżeli ze strachu,

gdyż Bóg jest z pokoleniem sprawiedliwym.

6 Chcecie udaremnić zamiar biedaka,

lecz Pan jest jego ucieczką.

7 Kto przyniesie z Syjonu zbawienie Izraelowi?

Gdy Pan odmieni los swego narodu,

Jakub się rozraduje, Izrael się ucieszy 14 ,7 Aluzja do stosunków, jakie panowały w niewoli babilońskiej, i nadzieja uwolnienia z niej. Później rozumiano „odmianę losu” w sensie eschatologicznego zbawienia..