PSALM 139 (138 ) Ps 139 Hymn stanowiący refleksję nad wszechmocą i wszechobecnością Bożą; pod koniec przechodzi w lamentację.

Bóg wszystko przenika

1 Kierownikowi chóru. Dawidowy. Psalm.

139 ,1 n Por. Hi 31 ,4 ; Jr 12 ,3 ; 17 ,10 .Panie, przenikasz i znasz mnie,

2 Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję.

Z daleka przenikasz moje zamysły,

3 widzisz moje działanie i mój spoczynek

i wszystkie moje drogi są Ci znane.

4 Choć jeszcze nie ma słowa na moim języku,

Ty, Panie, już znasz je w całości.

5 Ty ogarniasz mnie zewsząd

i kładziesz na mnie swą rękę.

6 Przedziwna jest dla mnie Twa wiedza,

zbyt wzniosła, nie mogę jej pojąć.

7 Gdzież odejdę daleko od Twojego ducha?

Gdzie ucieknę od Twego oblicza?

8 139 ,8 -12 Por. 123 [122 ],1 z przyp.; Hi 26 ,6 ; 9 ,2 nn. Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś;

jesteś przy mnie, gdy się w Szeolu położę.

9 Gdybym wziął skrzydła jutrzenki,

zamieszkał na krańcu morza,

10 tam również Twa ręka będzie mnie wiodła

i podtrzyma mnie Twoja prawica.

11 Jeśli powiem: «Niech mnie przynajmniej ciemności okryją

i noc mnie otoczy jak światło»,

12 nawet ciemność nie będzie ciemna dla Ciebie,

a noc jak dzień zajaśnieje,

<mrok jest dla Ciebie jak światło> 139 ,12 Glosa..

13 139 ,13 n Por. Hi 10 ,10 n; Jr 1 ,5 ; Hbr 10 ,5 nn.Ty bowiem utworzyłeś moje nerki,

Ty utkałeś mnie w łonie mej matki.

14 Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie,

godne podziwu są Twoje dzieła.

I dobrze znasz 139 ,14 Tekst popr. moją duszę,

15 nie tajna Ci moja istota 139 ,15 „Istota” – hebr. dosł.: „kości”, uważane za istotną część jednolitej psychofizycznej struktury człowieka; „ziemi” – jako pramatki: Hi 1 ,21 ; Syr 40 ,1 .,

kiedy w ukryciu powstawałem,

utkany w głębi ziemi.

16 Mnie w zalążku 139 ,16 „W zalążku” – por. 22 [21 ],11 ; 71 [70 ],6 ; Hi 10 ,9 nn; Iz 49 ,5 ; Jr 1 ,5 ; „księdze” – por. 56 [55 ],9 z przyp.; 69 [68 ],29 ; symbol wszechwiedzy Bożej, obejmującej także bieg rzeczy przyszłych. Tekst nieznacznie poprawiony. widziały Twoje oczy

i w Twojej księdze zostały spisane wszystkie

dni, które zostały przeznaczone,

chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał.

17 Jak niezgłębione są dla mnie myśli Twe, Boże,

jak wielkie ich mnóstwo!

18 Gdybym je przeliczył, więcej ich niż piasku;

gdybym dosięgnął kresu, jeszcze jestem z Tobą.

19 O Boże, obyś zgładził bezbożnego,

niech krwawi mężowie idą precz ode mnie! 139 ,19 Por. ww. 21 n; 54 [53 ],7 z przyp.; Jr 12 ,1 nn.

20 Oni przeciw Tobie zmawiają się podstępnie,

za nic mają Twoje zamysły 139 ,20 Tekst skażony, tłum. przypuszczalne..

21 Panie, czyż nie mam nienawidzić tych, co nienawidzą Ciebie,

i nie brzydzić się tymi, co przeciw Tobie powstają?

22 Nienawidzę ich pełnią nienawiści;

stali się moimi wrogami.

23 Wybadaj mnie, Boże, i poznaj me serce;

doświadcz mnie i poznaj moje troski 139 ,23 Por. 17 [16 ],3 ; 26 [25 ],2 .,

24 i zobacz, czy nie podążam drogą nieprawości,

a prowadź mnie drogą odwieczną! 139 ,24 Chodzi może o aluzję do słynnej nauki o dwóch drogach, znanej w kołach mądrościowych (por. 1 ,6 ), lub do przymierza jak w Jr 6 ,16 .