Jozue i Kaleb

46

1  Dzielny na wojnie Jozue, syn Nuna 46 ,1  „Nuna” – gr.: Naue; „imienia” – znaczy ono: „Jahwe jest zbawieniem”.,

następca Mojżesza na urzędzie prorockim,

stał się, stosownie do swego imienia^s,

wielki przez to, że ocalił Jego wybranych,

że wywarł pomstę na opornych wrogach,

by wprowadzić Izraela w jego dziedzictwo.

2 Jakże się wsławił, gdy podniósł ręce

i gdy wyciągnął miecz przeciw miastom! 46 ,2  Por. Joz 8 ,18n .26 .

3 Któż pierwszy przed nim taki się okazał?

On bowiem prowadził wojny Pana!

4   46,4n Por. Joz 10,12n. Czyż nie za jego sprawą zatrzymało się słońce

i jeden dzień stał się jakby dwoma?

5 Wezwał Najwyższego Władcę,

gdy wrogowie parli na niego zewsząd,

i wysłuchał go Wielki Pan,

[zsyłając] grad kamieni o wielkiej sile.

6 Uderzył na wrogi naród

i na pochyłości rozgromił przeciwników,

aby poznały narody jego oręż,

że wojnę toczy wobec Pana.

7 I dlatego jeszcze, że Władcy był całkowicie posłuszny,

a za dni Mojżesza okazał swą dobroć,

on i Kaleb 46 ,7  Por. Lb 13 ,30 –14 ,9 ., syn Jefunnego,

przez to, że stanęli przeciw zgromadzeniu,

by powstrzymać lud przed grzechami

i uspokoić niegodziwe szemranie,

8 oni dwaj tylko ocaleli

z sześciuset tysięcy pieszych,

aby wprowadzić ich 46 ,8  „Ich” – tzn. pozostałych Izraelitów; „miód” – por. Lb 14 ,30 ; Joz 14 ,6 -14 . do dziedzictwa,

do ziemi opływającej w mleko i miód.

9 Pan dał Kalebowi siły,

które aż do starości mu pozostały,

tak iż wszedł na góry kraju,

gdzie jego potomstwo otrzymało dziedzictwo,

10 aby widzieli wszyscy synowie Izraela,

że dobrze jest iść za Panem.

Sędziowie

11 I sędziowie – każdy swoim imieniem [niech będzie nazwany],

których serca nie dopuściły się nierządu^s

i którzy nie odwrócili się od Pana:

pamięć ich niech będzie błogosławiona!

12 Kości ich niech wypuszczą pędy 46 ,12  Mowa o godnych następcach; por. Iz 66 ,14 ; Za 6 ,12 . z miejsca ich [spoczynku],

a imię ich niech wciąż się odnawia

w ich wsławionych synach.

Samuel

13   46 ,13 -15  Por. 1 Sm rozdz. 1 ; 3 ,19n ; rozdz. 8 –10 ; 16 ,13 . Umiłowany przez swego Pana Samuel,

prorok Pański, ustanowił królestwo

i namaścił władców nad Jego ludem.

14 Według Prawa^s Pańskiego sądził zgromadzenie,

a Pan nawiedził Jakuba.

15 Przez swoją wierność okazał się rzeczywiście prorokiem,

a prawdziwość widzenia uznana została dzięki jego słowom.

16   46 ,16n  Por. 1 Sm 7 ,9 -13 . Wezwał Pana jako Władcę,

gdy zewsząd nacierali wrogowie jego,

składając w ofierze jagnię ssące mleko.

17 I zagrzmiał Pan z nieba,

a w potężnym echu dał swój głos usłyszeć,

18 wytracił wodzów nieprzyjacielskich 46 ,18  Popr. wg hebr.; gr. ma: „Tyru”, o czym 1 Sm nic nie mówi.

i wszystkich książąt Filistynów.

19 Przed czasem wiecznego spoczynku

oświadczył wobec Pana i Jego pomazańca:

«Ani pieniędzy, ani nawet sandałów

od nikogo nie wziąłem».

I nikt go nie mógł oskarżyć 46 ,19  Por. 1 Sm 12 ,1 -5 ..

20 A nawet po swym zaśnięciu prorokował

i oznajmił królowi jego koniec,

i z [głębi] ziemi głos swój podniósł

w przepowiedni, by usunąć nieprawość ludu 46 ,20  Por. 1 Sm 28 ,6 -25 ..