Część druga

Mowa Hioba: Skarga i obrona

Dawne bogactwo

1 Hiob jeszcze raz podjął swą myśl i rzekł:

2 «Obym był taki, jak w dawnych miesiącach,

jak w czasie, gdy Bóg mnie osłaniał;

3 gdy świeciła mi Jego lampa nad głową,

gdy z Jego światłem kroczyłem w ciemności,

4 gdy przeżywałem lata młodości,

gdy Bóg ochraniał mój namiot,

5 gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną,

[a] moi chłopcy mnie otaczali,

6 gdy moje stopy kąpałem w mleku,

a skała mi sączyła strumienie oliwy 29 ,6  Mowa o tłoczniach oliwy wykutych w skale..

Powaga i uznanie

7 Gdy z bramy miasta wyszedłem,

stawiałem krzesło na placu,

8 na widok mój usuwali się młodzi,

starcy się podnosili i stali,

9 książęta kończyli swe mowy

i ręce kładli na ustach.

10 Uciszał się głos szlachetnych,

ich język do podniebienia przywierał.

11 Ucho chwaliło mnie, słysząc,

a oko, patrząc, przytakiwało.

Miłosierdzie i sprawiedliwość

12 Bo ratowałem biednego, gdy wołał,

sierotę, co nie miał pomocy.

13 Błogosławieństwo nędzarza szło ku mnie

i serce wdowy radowałem.

14 Sprawiedliwość – to szata, którą się odziewałem,

prawość mi płaszczem, zawojem.

15 Niewidomemu byłem oczami,

chromemu służyłem za nogi.

16 Dla biednych stałem się ojcem

i rozstrzygałem spór nieznajomego,

17 rozbijałem szczęki łotrowi

i z zębów mu łup wydzierałem.

Spodziewana nagroda

18 Myślałem: Skończę w moim gnieździe,

dni będę miał wiele jak piasku 29 ,18  W rkp staroż.: „feniks” lub „palma”.;

19 zapuszczę korzenie nad wodą,

gałęzie w nocy zwilży mi rosa.

Dawny szacunek u ludzi

20 Cześć moja będzie bez przerwy świeża,

a łuk w mojej ręce wciąż sprawny.

21 Słuchali mnie w oczekiwaniu,

milczeli wobec mej rady.

22 Po moim słowie nikt się nie odzywał:

tak moja mowa kroplami na nich spadała.

23 Jak deszczu mnie wyczekiwali,

jak na wody wiosenne rozwierali usta.

24 Uśmiechałem się do nich, a nie wierzyli,

nie znikała pogoda z mej twarzy 29 ,24  Wiersz bardzo różnie tłum..

25 Drogi im wyznaczałem, zasiadając jak zwierzchnik,

przebywałem jak król wśród żołnierzy,

jak ktoś, kto smutnych pociesza.