1 Przebudź się, przebudź!

Przyoblecz moc twą, Syjonie^s!

Przywdziej szaty najokazalsze,

o Święte Miasto, Jeruzalem!

Bo już nie wejdzie nigdy do ciebie

żaden nieobrzezany ani nieczysty.

2 Otrząśnij się z prochu, powstań,

o Branko Jerozolimska!

Rozwiąż sobie więzy na szyi,

pojmana Córo Syjonu!

Niewola narodu izraelskiego

3 Albowiem tak mówi Pan:

«Za darmo zostaliście sprzedani

i bez pieniędzy zostaniecie wykupieni».

4 Tak bowiem mówi Pan Bóg: «Mój lud udał się niegdyś do Egiptu, aby tam zamieszkać; następnie Asyria uciskała go nadmiernie. 5 A teraz cóż Ja mam tutaj [zrobić]? – wyrocznia^s Pana. Ponieważ lud mój został bez powodu wzięty i ci, co panują nad nim, wydają okrzyki zwycięstwa – wyrocznia Pana – moje zaś imię^s stale, każdego dnia bywa znieważane, 6 dlatego lud mój pozna moje imię, zrozumie w ów dzień, że Ja jestem tym, który mówi: Oto Ja jestem!» 52 ,6  Doświadczalne poznanie imienia Bożego oznacza doznanie obecności i opieki Bożej; por. 49 ,26 . Bóg, wzywany przez Izraela na pomoc, natychmiast z nią śpieszy; por. Wj 3 ,12 .14 ; 19 ,4 nn; 20 ,20 -24 ; 33 ,14 -20 .

Budzi się Pan i Jerozolima 52,7-12 Dalszy ciąg poematu o wyzwoleniu Jerozolimy i Izraela, przerwanego w w. 2. Już nie jakiś ziemski król, ale sam Pan Bóg ma królować z Syjonu nad całą ziemią. Idea króla i królestwa mesjańskiego, częsta u proroków i w psalmach „królewskich”: Iz 24,23; 43,15; Jr 3,17; 8,19; Ez 20,33; Ab 21; Mi 2,13; 4,7; So 3,15; Za 14,9; Ps 47[46]; 96[95] – 99[98]. Sam w. 7 stosuje się do Apostołów; por. Rz 10,15.

7 O jak są pełne wdzięku na górach

nogi zwiastuna radosnej nowiny,

który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście,

który obwieszcza zbawienie,

który mówi do Syjonu:

«Twój Bóg zaczął królować».

8 Głos! Twoi strażnicy podnoszą głos,

razem wznoszą okrzyki radosne,

bo oglądają na własne oczy

powrót Pana na Syjon.

9 Zabrzmijcie radosnym śpiewem,

wszystkie ruiny Jeruzalem!

Bo Pan pocieszył swój lud,

odkupił Jeruzalem.

10 Pan obnażył już swe ramię^s święte

na oczach wszystkich narodów;

i wszystkie krańce ziemi zobaczą

zbawienie naszego Boga.

11 «Dalej, dalej! Wyjdźcie stąd!

Nie dotykajcie nic nieczystego!

Wyjdźcie spośród niego 52 ,11  Tj. Babilonu; por. Jr 51 ,45 ; 2  Kor 6 ,17 ; Ap 18 ,4 .! Oczyśćcie się,

wy, którzy niesiecie naczynia Pańskie!

12 Bo wyjdziecie nie jakby w nagłym pośpiechu

ani nie pójdziecie jakby w ucieczce 52 ,12  Inaczej niż przy wyjściu z Egiptu; por. Wj 12 ,11 .31 -34 .39 ; 14 ,5 -14 ..

Pan bowiem pójdzie przed wami

i Bóg Izraela zamknie wasz pochód».

Czwarta pieśń o Słudze Pańskim^s: Jego cierpienia, śmierć i chwała 52,13–53,12 Zob. przyp. do 42,1-9. Ma ona formę dialogu: najpierw jest wypowiedź Pana: 52,13; potem wrażenia królów pogańskich: ww. 14n; wreszcie same narody opisują cierpienia i los Sługi Pańskiego: 53,1-10; na koniec nowa wypowiedź Pana: 53,11n.

13 Oto się powiedzie mojemu Słudze,

wybije się, wywyższy i bardzo wyrośnie 52 ,13  Por. J 12 ,32 ; Ef 1 ,20 n; Flp 2 ,9 ..

14 Jak wielu osłupiało na Jego widok

– tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd

i postać Jego była niepodobna do ludzi 52 ,14  Opis męki Jezusa; por. Mt 27 ,29 -31 ; J 19 ,5 . –

15 tak mnogie narody się zdumieją,

królowie zamkną przed Nim usta,

bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano,

i pojmą coś niesłychanego 52 ,15  Por. Rz 15 ,21 ..