Pierwsza pieśń o Słudze Pańskim 42,1-9 Cztery „pieśni o Słudze Pańskim”: Iz 42,1-9; 49,1-7; 50,4-9 (-11); 52,13 –53,12, opisują tajemniczą postać „Sługi”, który pod pewnymi względami przypomina Izraela – sługę Pańskiego z wielu innych tekstów (zob. 41,8), natomiast różni się wieloma innymi rysami, jest osobistością bardzo wybitną; por. 49,5n. „Sługa Pański” został wybrany przez Boga do pełnienia posłannictwa już w łonie matki, ukształtowany przez Niego, napełniony Jego duchem (Pieśń I i II); jest uległym, uważnym i wiernym uczniem Pańskim, pilnie słuchającym Jego nauk, aby z kolei móc uczyć ludzi (Pieśń II). Zadaniem i rolą tego Sługi jest ogłosić nowe prawo religijne wszystkim narodom, nie tylko Izraelowi, być światłością dla narodów, a przymierzem dla Izraela, przynieść ludziom dobra mesjańskie i zbawienie (Pieśń I, II, III). Chociaż prześladowany i wzgardzony przez ludzi, Sługa nie ulęknie się i mężnie wypełni swą misję, ufny w moc Boga, który Go stale będzie wspierać i otaczać opieką, a w końcu Go wynagrodzi i uwielbi (Pieśń III i IV). Czwarta pieśń przedstawia i rozważa cierpienia Sługi Pańskiego. Choć niewinny, cierpi On katusze fizyczne i upokorzenia duchowe, aż do haniebnej śmierci. On jednak znosi te męki dobrowolnie jako ekspiację za grzechy wszystkich grzesznych ludzi. Pan uznał i przyjął Jego mękę jako powszechne zadośćuczynienie. Toteż Sługa Pański w nagrodę otrzyma wieczną chwałę i olbrzymie potomstwo na wieki, to jest odkupionych przez siebie ludzi tak z Izraela, jak z innych narodów. NT uznaje i widzi w Izajaszowym „Słudze Pańskim” proroczą zapowiedź – typ samego Jezusa Chrystusa, Mesjasza i Zbawiciela: por. Mt 3,17; 8,17 (Iz 53,4); 12,17-21 (Iz 1,4); Łk 2,31n; 4,17-21; Dz 3,13; częściej użyto lub zacytowano słowa czwartej pieśni o Słudze Pańskim (Iz rozdz. 53) w: Mk 9,12; J 12,38; Dz 8,32-35; Rz 4,25; 10,16; 15,21; 1 Kor 15,3; 2 Kor 5,21; 1 P 2,22-25. Chrystus łączy w swojej osobie zarówno cechy chwalebnego Króla mesjańskiego z rodu Dawidowego (por. 2 Sm 7,12-17; Iz 7,14n; 9,5n; 11,1-5), jak i cierpiącego Sługi Pańskiego (por. Iz 52,13–53,12; Ps 22[21]). Chrystus sam też utożsamiał się ze Sługą Pańskim; por. Łk 22,37.

1 Oto mój Sługa, którego podtrzymuję,

Wybrany mój, w którym mam upodobanie.

Sprawiłem, że Duch mój 42 ,1  „Duch mój” – por. 11 ,2 n; „Prawo” – w hebr. wyraz ten obejmuje całą naukę religijno-moralną i prawa, na podobieństwo Prawa Mojżeszowego, a więc zawiera: 1 ) prawdy wiary o Bogu; 2 ) naukę moralną; 3 ) przepisy o kulcie. na nim spoczął;

on przyniesie narodom Prawo.

2 Nie będzie wołał ni podnosił głosu,

nie da słyszeć krzyku swego na dworze.

3 Nie złamie trzciny nadłamanej,

nie zgasi [ledwo] tlejącego się knotka.

On rzeczywiście przyniesie Prawo.

4 Nie zniechęci się ani nie załamie,

aż utrwali Prawo na ziemi,

a jego pouczenia wyczekują wyspy.

5 Tak mówi Pan Bóg,

który stworzył i rozpiął niebo,

rozpostarł ziemię wraz z jej plonami,

dał ludziom na niej dech ożywczy

i tchnienie tym, co po niej chodzą.

6 Ja, Pan, powołałem cię słusznie,

ująłem cię za rękę i ukształtowałem,

ustanowiłem cię przymierzem dla ludzi,

światłością dla narodów,

7 abyś otworzył oczy niewidomym,

ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców,

z więzienia tych, co mieszkają w ciemności.

8 Ja, któremu na imię Jahwe,

chwały mojej nie odstąpię nikomu innemu

ani czci mojej bożkom.

9 Pierwsze wydarzenia oto już nadeszły,

nowe zaś Ja zapowiadam,

zanim się rozwiną,

[już] wam je ogłaszam».

Hymn o zwycięstwie Pana 42,8 Zob. Wj 3,14n z przyp.

10 Śpiewajcie Panu pieśń nową,

chwałę Jego od krańców ziemi!

Niech Go sławi morze i [wszystko], co je napełnia,

wyspy wraz z ich mieszkańcami!

11 Niech głos podniosą pustynia z miastami,

osiedla, które zamieszkuje Kedar^s.

Mieszkańcy Sela 42 ,11  Tj. Petra; zob. przyp. do 16 ,1 . niech wznoszą okrzyki,

ze szczytów gór niech nawołują radośnie!

12 Niech oddają chwałę Panu

i niechaj głoszą cześć Jego na wyspach!

13 Jak bohater posuwa się Pan,

i jak wojownik pobudza waleczność;

rzuca hasło, okrzyk wydaje wojenny,

góruje męstwem nad nieprzyjaciółmi.

14 «Milczałem od długiego czasu,

w spokoju powstrzymywałem się,

teraz niczym rodząca zakrzyknę,

dyszeć będę z gniewu, zbraknie mi tchu.

15 Wypalę góry i wzgórza,

sprawię, że wyschnie wszystka ich zieleń,

przemienię rzeki w stawy,

a jeziora osuszę.

16 Sprawię, że niewidomi pójdą po nieznanej drodze,

powiodę ich ścieżkami, których nie znają,

ciemności zamienię przed nimi w światło,

a wyboiste miejsca w równinę.

Oto są rzeczy, których dokonam

i nie zaniecham.

17 Do tyłu się odwrócą z wielkim zawstydzeniem

ci, którzy w bożkach pokładają ufność,

którzy mówią ulanym posągom:

Jesteście bogami naszymi».

Zaślepienie narodu i kara 42,18-25 Zapowiedziane w proroczej wizji na początku działalności proroka: 6,9n; por. 48,4n.

18 Głusi, słuchajcie!

Niewidomi, natężcie wzrok, by widzieć!

19 Kto jest niewidomy, jeżeli nie mój sługa,

i głuchy, jak posłaniec, którego posyłam?

Kto jest niewidomy, jak mój wysłannik,

i głuchy, jak sługa 42 ,19  Tu Izrael. Wiersz 19 cd jest uważany za interpolację, gdyż powtarza myśl z 19 ab. Pański?

20 Widzeń mnóstwo, lecz ich nie przestrzegają;

otwarte mają uszy, ale nikt nie słucha.

21 Spodobało się Panu w Jego sprawiedliwości

okazać wielkość i wspaniałość Prawa.

22 A jednak jest to naród złupiony i ograbiony;

wszystkich spętano po jaskiniach

oraz zamknięto w więzieniach;

na łup zostali wydani i nikt ich nie ratuje;

na rabunek i nikt nie powie: «Oddaj!»

23 Kto między wami daje temu posłuch?

Kto uważnie słucha o przyszłości?

24 Kto wydał Jakuba na rabunek

i Izraela – łupieżcom?

Czyż nie przeciw Panu zgrzeszyliśmy

i nie chcieliśmy postępować Jego drogami

ani słuchać Jego Prawa? 42 ,24  Tekst skażony.

25 Wylał więc na Izraela żar swego gniewu

i okropności wojny.

Wybuchła ona zewsząd pożogą,

a on się nie spostrzegł,

obróciła go w perzynę,

lecz on nie wziął tego do serca.