Wyprowadzenie wody ze skały

1 Całe zgromadzenie Izraelitów wyruszyło na rozkaz Pana z pustyni Sin 17 ,1 „Sin” – zob. przyp. do 16 ,1 ; „etapy” – zob. je w Lb 33 ,12 -14 ; „Refidim” – znajduje się na pn. zach. od Dżebel-Musa; por. Lb 20 ,1 -13 ., aby przebywać kolejne etapy. Potem rozbili obóz w Refidim, gdzie lud nie miał wody do picia. 2 I kłócił się lud z Mojżeszem, mówiąc: «Daj nam wody do picia!» Mojżesz odpowiedział im: «Czemu kłócicie się ze mną? I czemu Pana wystawiacie na próbę?» 3 Ale lud pragnął tam wody i dlatego szemrał przeciw Mojżeszowi i mówił: «Czy po to wyprowadziłeś nas z Egiptu, aby nas, nasze dzieci i nasze bydło wydać na śmierć z pragnienia?» 4 Mojżesz wołał wtedy do Pana, mówiąc: «Co mam uczynić z tym ludem? Niewiele brakuje, a ukamienują mnie!» 5 Pan odpowiedział Mojżeszowi: «Wyjdź przed lud, a weź ze sobą kilku starszych Izraela. Weź w rękę laskę, którą uderzyłeś w Nil, i idź. 6 Oto Ja stanę przed tobą na skale, na Horebie. Uderzysz w skałę, a wypłynie z niej woda, i lud zaspokoi swe pragnienie». Mojżesz uczynił tak na oczach starszyzny izraelskiej. 7 I nazwał to miejsce Massa 17 ,7 „Massa” – znaczy kuszenie, doświadczenie; „Meriba” – znaczy kłótnia; por. Lb 20 ,1 -13 ; Pwt 32 ,51 ; 33 ,8 ; Ps 106 [105 ],32 . i Meriba, ponieważ tutaj kłócili się Izraelici i Pana wystawiali na próbę, mówiąc: «Czy Pan jest rzeczywiście wśród nas, czy też nie?»

Zwycięstwo nad Amalekitami

8 Amalekici 17 ,8 Amalekici (por. Rdz 36 ,12 .16 ) mieszkali w pn. części półwyspu Synaj, mając kontrolę nad karawanami zdążającymi do Egiptu i Arabii. Opisany fakt jest dowodem skuteczności modlitwy. przybyli, aby walczyć z Izraelitami w Refidim. 9 Mojżesz powiedział wtedy do Jozuego: «Wybierz sobie mężów i wyrusz z nimi do walki z Amalekitami. Ja jutro stanę na szczycie góry z laską Bożą w ręku». 10 Jozue spełnił polecenie Mojżesza i wyruszył do walki z Amalekitami. Mojżesz, Aaron i Chur wyszli na szczyt góry. 11 Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. 12 Gdy zdrętwiały Mojżeszowi ręce, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. 13 I tak pokonał Jozue Amaleka i jego lud ostrzem miecza. 14 Pan powiedział wtedy do Mojżesza: «Zapisz to na pamiątkę w księdze i przekaż to Jozuemu 17 ,14  Dosł.: „włóż w uszy Jozuego”., że zgładzę zupełnie pamięć o Amalekicie pod niebem». 15 Potem Mojżesz zbudował ołtarz, który nazwał „Jahwe-Nissi” 17 ,15 Tzn.: „Pan jest moim znakiem”. LXX i inni inaczej czytają, różnie popr. i tłum., 16 gdyż mówił: «Ponieważ podniósł rękę na tron 17 ,16  Tekst niepewny; tłum. przybliżone. Inni: „Sztandar w ręku Pana”. Pana, dlatego trwa wojna Pana z Amalekitą z pokolenia w pokolenie».