Jakub w Betel i w Mamre

1 Rzekł Bóg do Jakuba: «Idź do Betel i tam zamieszkaj. Wznieś też tam ołtarz Bogu, który ci się ukazał, gdy uciekałeś przed twym bratem, Ezawem». 2 Rzekł więc Jakub do swych domowników i do wszystkich, którzy z nim byli: «Usuńcie [wizerunki] obcych bogów 35 ,2  Por. 31 ,19 ; Joz 24 ,23 ., które macie u siebie; oczyśćcie się i zmieńcie szaty. 3 Pójdziemy bowiem do Betel i tam zbuduję ołtarz Bogu, który wysłuchał mnie w czasie mej niedoli i wspomagał mnie, gdziekolwiek byłem». 4 Oddali więc Jakubowi wszystkie [wizerunki] obcych bogów, jakie posiadali, oraz kolczyki, które nosili w uszach, i Jakub zakopał je pod terebintem^s w pobliżu Sychem. 5 A gdy wyruszyli w drogę, padł wielki 35 ,5  Inni tłum. dosł.: „Boży”. strach na okoliczne miasta, tak że nikt nie ścigał synów Jakuba. 6 Jakub, przybywszy wraz ze wszystkimi swymi ludźmi do Luz w Kanaanie, czyli do Betel, 7 zbudował tam ołtarz i nazwał to miejsce El-Betel 35 ,7  Dosł. hebr.: „Bóg [z] Betel”. Przekł. staroż., a za nimi wiele dzisiejszych, opuszczają słowo „Bóg”.. – Tu bowiem ukazał mu się Bóg, kiedy uciekał przed swym bratem. – 8 Wtedy to zmarła Debora, piastunka Rebeki, i pochowano ją w pobliżu Betel pod terebintem, który dlatego otrzymał nazwę Terebint Płaczu.

9 Bóg ukazał się jeszcze Jakubowi po jego powrocie z Paddan-Aram i błogosławiąc mu, 10 powiedział do niego:

«Imię^s twe jest Jakub,

ale odtąd nie będą cię nazywać Jakubem,

lecz będziesz miał imię Izrael» 35 ,10  Inna tradycja „wyjaśnienia” imienia Izrael; por. 32 ,29 ..

I tak otrzymał imię Izrael. 11 Po czym Bóg rzekł do niego:

«Ja jestem Bóg wszechmocny.

Bądź płodny i rozmnażaj się.

Niech powstanie z ciebie naród i wiele narodów,

niech królowie wyjdą z twych bioder 35 ,11  Tzn. będą twymi potomkami..

12 Kraj, który dałem Abrahamowi i Izaakowi, daję tobie;

i twemu przyszłemu potomstwu dam ten kraj».

13 Potem Bóg oddalił się od niego z tego miejsca, na którym do niego przemawiał. 14 A Jakub ustawił stelę^s na tym miejscu, gdzie Bóg do niego mówił, stelę kamienną. I składając ofiarę płynną, wylał na nią oliwę. – 15 Jakub dał więc temu miejscu, na którym przemawiał do niego Bóg, nazwę Betel 35 ,15  Tzn. Dom Boży..

16 A gdy wyruszyli z Betel i był jeszcze szmat drogi, aby dojść do Efrata, Rachela zaczęła rodzić; poród jednak był ciężki. 17 I kiedy urodziła w wielkich bólach, rzekła do niej położna: «Już się nie lękaj, bo oto masz syna!» 18 Ona jednak, gdy życie z niej uchodziło, bo konała, nazwała swego syna Benoni; lecz ojciec dał mu imię Beniamin 35 ,18  Ben-oni – „syn mojej boleści”, Ben-jamin – „syn prawicy” (która oznaczała dobrą wróżbę), a więc tyle co „Szczęsny”.. 19 A Rachela umarła i została pochowana przy drodze do Efrata, czyli Betlejem. 20 Jakub ustawił stelę na jej grobie. – Kamień ten stoi na grobie Racheli po dziś dzień.

21 Izrael wyruszył w drogę i rozbił swój namiot za Migdal-Eder. 22 A gdy przebywał Izrael w tej okolicy, poszedł Ruben i zbliżył się do Bilhy, drugorzędnej żony ojca swego, i obcował z nią; Izrael dowiedział się o tym.

Synów Jakuba było dwunastu:

23 Synowie Lei: pierworodny syn Jakuba – Ruben, Symeon, Lewi, Juda, Issachar i Zabulon. 24 Synowie Racheli: Józef i Beniamin. 25 Synowie Bilhy, niewolnicy Racheli: Dan i Neftali, 26 oraz synowie Zilpy, niewolnicy Lei: Gad i Aser. Są to synowie Jakuba, którzy mu się urodzili w Paddan-Aram.

27 A potem Jakub przybył do ojca swego, Izaaka, do Mamre, do Kiriat-Arba, czyli do Hebronu^s, gdzie niegdyś mieszkał Abraham, a potem także Izaak. 28 Izaak miał wtedy sto osiemdziesiąt lat.

29 Izaak, doszedłszy do kresu swego życia, zmarł w późnej starości. I pochowali go jego synowie, Ezaw i Jakub.