1 16 ,1 -17  Hymn Judyty jest ułożony na wzór psalmów pochwalnych. I mówiła Judyta:

«Uderzcie w bębny na cześć mojego Boga,

zagrajcie Panu na cymbałach,

zanućcie Mu psalm i pieśń 16 ,1  Kod. A ma: „nowy”. uwielbienia,

wysławiajcie i wzywajcie Jego imię^s!

2 Ponieważ Pan jest Bogiem, który niweczy wojny 16 ,2  Wiersz skażony, różnie popr.; por. Ps 46 [45 ],10 ; 76 [75 ],4 ; Iz 2 ,4 .,

do swego obozu pośród ludu [prowadząc],

wyrwał mnie z rąk mych prześladowców.

3 Aszszur^s przybył z gór, od północy,

przyszedł z miriadami^s swoich sił zbrojnych,

mnóstwo ich obsadziło potoki,

a konnica ich pokryła wzgórza.

4 Mówił, że wypali góry moje,

a młodzieńców moich mieczem wytnie,

niemowlęta moje o ziemię rozbije,

moje dzieci wyda na łup,

a dziewice moje na grabież.

5 Lecz Pan Wszechmogący pokrzyżował im szyki

ręką kobiety.

6 Albowiem mocarz ich nie zginął z ręki młodzieńców,

ani nie uderzyli na niego synowie tytanów,

ani nie napadli na niego wysocy giganci,

ale Judyta, córka Merariego,

obezwładniła go pięknością swojego oblicza.

7 Zdjęła bowiem swoje szaty wdowie,

aby wywyższyć uciśnionych w Izraelu,

namaściła swoją twarz olejkami.

8 Włosy swoje związała pod zawojem

i ubrała się w szaty lniane, aby go oszukać.

9 Sandały jej przykuły jego oko,

jej piękność usidliła jego duszę,

a miecz przeciął kark jego.

10 Zlękli się Persowie jej odwagi,

a Medów przeraziła swoją śmiałością.

11 Niedawno podnieśli krzyk uciśnieni moi [rodacy]

i słabych moich ogarnął lęk i przerażenie:

podnieśli [jednak] swój głos, a [tamci] uciekli.

12 Dzieci młodych matek ich poprzebijały,

przekłuły ich jak dzieci zbiegów.

Zginęli w bitwie z Panem moim.

13 Bogu memu zaśpiewam pieśń nową:

Panie, jesteś wielki i przesławny,

przedziwny w sile swojej i niezwyciężony.

14 Niech Ci służy wszelkie Twoje stworzenie,

bo Ty rzekłeś i stało się.

Tyś posłał Twego ducha, a on zbudował [wszystko] 16 ,14  Por. Ps 33 [32 ],6 .9 ; 104 [103 ],30 .,

i nie ma nikogo, kto by się sprzeciwił Twemu głosowi.

15 Góry bowiem trzęsą się od podstaw razem z wodami,

a skały jak wosk się topią przed Tobą,

ale dla bojących się Ciebie

Ty będziesz łaskawy.

16 Chociaż za mała jest wszelka ofiara,

by wonią miłą była dla Ciebie,

i za mało wszelkiego tłuszczu

na całopalenie dla Ciebie,

lecz ten, który boi się Pana,

wielki jest w każdym czasie.

17 Biada poganom, którzy powstają przeciw memu narodowi:

Pan Wszechmocny ukarze ich w dzień sądu,

ześle w ich ciało ogień i robactwo 16 ,17  Por. Iz 66 ,24 ., i jęczeć będą z bólu na wieki».

Epilog

18 Gdy przybyli do Jeruzalem i oddali pokłon Bogu, a lud się oczyścił, złożyli swoje całopalenia, ofiary dobrowolne i dary. 19 Judyta zaś ofiarowała wszystkie sprzęty Holofernesa, które jej podarował lud. Także kotarę, którą sama wzięła z jego sypialni, ofiarowała Bogu. 20 Lud radował się przed świątynią w Jeruzalem przez trzy miesiące, a Judyta pozostała razem z nimi.

21 Po tych dniach każdy wrócił do swego dziedzictwa. Judyta również udała się do Betulii i pozostała tam, zarządzając swoim majątkiem. I była sławna za życia w całym kraju. 22 Wielu pragnęło ją [wziąć za żonę], ale żaden mężczyzna nie zbliżył się do niej przez wszystkie dni jej życia, począwszy od dnia, w którym zmarł jej mąż, Manasses, i połączył się ze swymi przodkami. 23 Była ona bardzo podeszła w latach i dożyła w domu swego męża stu pięciu lat. Niewolnicę swoją obdarzyła wolnością. Zmarła w Betulii i pochowano ją w pieczarze grobowej jej męża, Manassesa. 24 Dom Izraela opłakiwał ją przez siedem dni. Przed śmiercią rozdała ona cały swój majątek krewnym swego męża, Manassesa, i krewnym ze swojej rodziny. 25 I nie było więcej nikogo, kto by niepokoił synów Izraela ani za życia Judyty, ani też przez długi czas po jej śmierci.