JUDA MACHABEUSZ Pieśń pochwalna Miejsce jego zajął tymczasem jego syn , Juda , który miał przydomek Machabeusz . Wsparli go wszyscy jego bracia i wszyscy , którzy przedtem przyłączyli się do jego ojca . Z radością prowadzili wojnę w obronie Izraela . On rozprzestrzenił chwałę swego ludu . Przywdział bowiem na siebie pancerz jak olbrzym , przepasał się wojennym orężem i rozpoczął wojnę , ochraniając wojsko swym mieczem . W czynach swoich był podobny do lwa , do lwiątka , które ryczy [ rzucając się ] na zdobycz . Ścigał bezbożnych i tropił ich , a na pastwę płomieni oddał tych , którzy niepokoili jego naród . Bezbożni ze strachu przed nim byli przerażeni , i drżeli wszyscy , którzy bezbożnie postępowali , a on wybawiał i szczęście mu sprzyjało . Wielu królów rozgniewał na siebie , ale Jakub cieszył się z jego czynów i aż na wieki błogosławiona pozostanie jego pamięć . Przeszedł przez judzkie miasta i wygubił w nich ludzi bezbożnych , i odwrócił gniew [ Boży ] od Izraela . Aż na krańcach ziemi było znane jego imię , i tych zgromadził , którzy mieli zginąć . Zwycięstwo nad Apoloniuszem Apoloniusz zebrał pogan i liczne wojsko z Samarii , ażeby walczyć przeciwko Izraelowi . Juda dowiedział się o tym , wyszedł mu naprzeciw , pobił go i zabił . Padło wielu zabitych , a reszta pouciekała . Oni zaś zabrali łupy na nich zdobyte , a Juda wziął sobie miecz Apoloniusza i walczył nim przez całe swoje życie . Zwycięstwo nad Seronem Seron , dowódca wojsk syryjskich , dowiedział się o tym , że Juda zebrał sobie ludzi i zgromadził prawowiernych , aby wyjść na wojnę . Powiedział więc : « Uczynię głośnym swoje imię i chwałę dla siebie przygotuję w królestwie ; będę walczył przeciwko Judzie i przeciwko tym , co się z nim złączyli , a którzy lekceważą królewskie rozkazy ». Tak więc wyruszył on , a z pomocą mu wyruszyło także silne wojsko bezbożnych , aby na synach Izraela wykonać zemstę . Gdy zbliżył się do stóp wzniesienia , na którym leży Bet-Choron , wtedy Juda z małym oddziałem wyszedł mu naprzeciw . Gdy zobaczyli wojsko , które szło naprzeciw nim , powiedzieli do Judy : « Nas jest tak mało , czy będziemy mogli walczyć z tym tak wielkim , potężnym mnóstwem ? A przecież my dzisiaj nic jeszcze nie jedliśmy i sił nam zabrakło ». Juda odparł : « Bez trudu wielu może być pokonanych rękami małej liczby , bo Niebu nie czyni różnicy , czy ocali przy pomocy wielkiej czy małej liczby . Zwycięstwo bowiem w bitwie nie zależy od liczby wojska ; prawdziwą siłą jest ta , która pochodzi z Nieba . Oni przychodzą do nas pełni pychy i bezprawia po to , aby wytępić nas razem z żonami naszymi i dziećmi i aby nas obrabować . My zaś walczymy o swoje życie i o swoje obyczaje . On sam skruszy ich przed naszymi oczami . Wy zaś ich nie obawiajcie się !» Gdy skończył swoje przemówienie , nagle uderzył na nich , tak że Seron i jego wojsko zostało przez nich pobite . Ścigali ich od przejścia Bet-Choron aż do równiny . Spośród nich padło blisko ośmiuset ludzi , a inni pouciekali do ziemi Filistynów . Wtedy zaczęto się bać Judy i jego braci , a strach przed nimi padł na okoliczne narody . Wieść o nim doszła aż do króla , a narody opowiadały o walkach Judy . Przygotowania króla do wyprawy na Wschód Antioch , dowiedziawszy się o tych wypadkach , zawrzał gniewem . Rozesłał [ rozkazy ] i zgromadził wszystkie siły swego królestwa , armię bardzo wielką . Potem zaś otworzył swój skarbiec i na rok naprzód wydał żołd żołnierzom . Polecił też , żeby byli gotowi na wszystko . Wtedy jednak zauważył , że w skarbcach brak pieniędzy . Rozruchy bowiem i utrapienia , jakie sprowadził na te okolice , gdzie kazał znieść obyczaje obowiązujące od najdawniejszych lat , sprawiły , że podatki były małe . Obawiał się więc , że , jak nieraz się to już zdarzało , nie będzie miał pieniędzy na wydatki i na podarunki , które poprzednio rozdawał hojną ręką . Był bowiem bardziej rozrzutny niż inni królowie , jego poprzednicy . W tych wielkich swoich kłopotach postanowił , że uda się do Persji , zbierze podatki z [ tamtejszych krain ] i nagromadzi wiele pieniędzy . Jako wielkorządcę królewskiego od rzeki Eufrat aż do granic Egiptu zostawił Lizjasza , człowieka poważanego , pochodzącego z królewskiego rodu , [ i polecił mu ], żeby aż do jego powrotu wychowywał jego syna , Antiocha . Pozostawił mu także połowę swych wojsk razem ze słoniami i dał mu wskazówki co do wszystkich swoich zamiarów i co do mieszkańców Judei i Jerozolimy ; żeby mianowicie wysłał przeciwko nim wojsko , starł i zniósł całkowicie siły izraelskie i to , co pozostało z Jerozolimy , żeby wymazał nawet pamięć o nich na tym miejscu , żeby obcych ludzi osiedlił na ich obszarach , a ziemię losem porozdzielał . Wtedy król zabrał drugą połowę swych wojsk , w roku sto czterdziestym siódmym wyruszył z królewskiej swej stolicy , Antiochii , przeprawił się przez rzekę Eufrat i przeszedł przez górne krainy . Przygotowania do bitwy z Nikanorem i Gorgiaszem Lizjasz wybrał Ptolemeusza , syna Dorymenesa , Nikanora i Gorgiasza , ludzi walecznych spomiędzy królewskich przyjaciół i posłał z nimi czterdzieści tysięcy pieszych i siedem tysięcy konnicy , żeby poszli do ziemi judzkiej i spustoszyli ją zgodnie z królewskim rozkazem . Wyruszyli oni z całym swym wojskiem , przybyli w pobliże Emmaus i rozłożyli się obozem na równinie . Gdy kupcy tamtejszej okolicy dowiedzieli się o tym , wzięli bardzo dużo srebra i złota oraz pęta na nogi i przybyli do obozu , aby Izraelitów wziąć sobie za niewolników . Przyłączyły się do nich także oddziały z Syrii i z ziemi filistyńskiej . Juda razem z braćmi zobaczył , że zło przebiera miarę i że wojska obozują już na ich ziemi . Dowiedzieli się też o rozkazach , które król wydał , żeby naród zniszczyć zupełnie . Jeden więc do drugiego mówił : « Przeciwstawmy się zniszczeniu naszego narodu . Walczmy w obronie naszego narodu i świętości !» Zgromadzili się więc wszyscy , by być gotowi do walki , a także by się modlić i prosić o łaskę i zmiłowanie . Jeruzalem było niezamieszkane jak jakaś pustynia ; spośród jego synów nikt do niego nie wchodził ani nie wychodził , świątynię deptano . W zamku synowie cudzoziemców , [ a miasto jak ] gospoda dla pogan . Od Jakuba odeszła radość , nie słychać już fletu ni harfy . Zeszli się i udali się do Mispa , naprzeciw Jerozolimy , dlatego że niegdyś Mispa było dla Izraela miejscem modlitwy . Tego dnia pościli , włożyli na siebie wory , głowy posypali popiołem i porozdzierali swoje szaty . Potem rozwinęli księgę Prawa w tym samym celu , w jakim poganie zapytują posągi swych bóstw . Potem przynieśli kapłańskie szaty , pierwsze plony i dziesięciny , przywołali także nazirejczyków , których liczba dni już była pełna , i wołali do Nieba słowami : « Co mamy czynić z tymi ? Gdzie ich zaprowadzić ? Świątynia Twoja została podeptana i znieważona , a kapłani Twoi [ trwają ] w żałobie i poniżeniu . A oto jeszcze poganie zebrali się przeciwko nam , aby nas zniszczyć całkowicie . Ty wiesz , jakie oni mają przeciw nam zamiary . Jak będziemy mogli ostać się przed nimi , jeżeli Ty nas nie wspomożesz ?» Wtedy zaczęli grać na trąbach i podnieśli ogromny krzyk . Potem Juda ustanowił dowódców nad ludem : tysiączników , setników , pięćdziesiątników i dziesiętników . Powiedział też , żeby zgodnie z Prawem wrócili do domu ci , którzy budowali dom , ożenili się [ właśnie ], założyli winnicę lub byli bojaźliwi . Wtedy wojsko wyruszyło w drogę i na południe od Emmaus rozłożyło się obozem . Juda zaś powiedział : « Przepaszcie się i bądźcie waleczni ! Jutro rano bądźcie gotowi walczyć przeciwko tym poganom , którzy zeszli się przeciwko nam , żeby całkowicie zniszczyć nas i naszą świątynię . Lepiej nam przecież zginąć w bitwie , niż patrzeć na niedolę naszego narodu i świątyni . Jakakolwiek zaś będzie wola w Niebie , tak niech się stanie !»
Antioch IV Epifanes, Antioch V Eupator, Demetriusz I Soter.
Zob.
; zapewne identyczny z wodzem z
.
Dziś Bet-Ur-el-Foka, na północy zachód od Jerozolimy, pomiędzy Modin a Mispa.
Mowa o Bogu, którego imienia nie podaje nigdy autor księgi.
tylko o Judei, dlatego robi wrażenie, jakoby król zajmował się tylko tym skrawkiem swego państwa. przeocza jednak, że na wschodzie państwa są sprawy, którymi król się zajmuje.
Przeciwko Partom i po podatki.
Późniejszego króla Antiocha V Eupatora.
"W r. 147" - r. 156 przed Chr.: Antiochia nad Orontesem, stolica państwa Seleucydów (Syrii); "krainy" - Persja i Media. Dalszy ciąg wypadków zob. rozdz. 6 [-]
].
Dziś Amwas, około 30 km na północny zachód od Jerozolimy.
"Zeszli się": zob.
; "Mispa" dziś Tell en-Nasbe, 15 km na północ od Jerozolimy. Zob.
tekst w rkp jest trudny do zrozumienia. Zob.
biblia, biblia online, pismo święte, pismo święte online, twoja biblia, ewangelia, stary testament, nowy testament, księga, księgi, prorocy, słowo boga