SKUTKI USPRAWIEDLIWIENIA

Pojednanie z Bogiem

1 Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia dzięki wierze, zachowajmy 5 ,1  „Zachowajmy” – ta forma (lepsze rkp gr. i Wlg) kładzie nacisk na utrzymanie osiągniętego stanu; występuje też forma „zachowujemy”, podkreślająca owoc usprawiedliwienia; „pokój z Bogiem” – jest stanem usprawiedliwionych, jako przeciwieństwo grzechu, uważanego za źródło niepokoju. pokój z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa; 2 dzięki Niemu uzyskaliśmy na podstawie wiary dostęp 5 ,2  Jest to przeciwieństwo grzechu jako stanu oddalenia od Boga. do tej łaski, w której trwamy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. 3 Ale nie tylko [tym], lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, 4 a wytrwałość – wypróbowaną cnotę, wypróbowana zaś cnota – nadzieję. 5 5 ,5 -11  Nadzieja usprawiedliwionego na osiągnięcie ostatniego skutku odkupienia, czyli zbawienia wiecznego, opiera się nie na ludzkich wysiłkach, lecz na zbawczej woli Boga, dowiedzionej wydaniem Chrystusa na śmierć, Jego zmartwychwstaniem i zesłaniem przez Niego Ducha Świętego.A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany.

6 Chrystus bowiem umarł za nas, jako za grzeszników, w oznaczonym czasie, gdyśmy <jeszcze> byli bezsilni. 7 5 ,7 n Niepojęta dla ludzi miłość Boga przejawia się w dobrowolnym podjęciu śmierci przez Syna Bożego za grzeszną ludzkość.A [nawet] za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością. Chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. 8 Bóg zaś okazuje nam swoją miłość [właśnie] przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami. 9 Tym bardziej więc będziemy przez Niego zachowani od karzącego gniewu, gdy teraz przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni. 10 Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednanymi, dostąpimy zbawienia przez Jego życie. 11 I nie tylko to – ale i chlubić się możemy w Bogu przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie.

Adam i Chrystus 5,12-21 Argumentacja Apostoła opiera się na znamiennej głównie dla niego typologii Adam – Chrystus: praojciec według ciała, z którym wszyscy są powiązani przez solidarność upadłej natury, i Głowa odkupionej ludzkości, Dawca Bożego życia, darzący solidarnością łaski.

12 Dlatego też, jak przez jednego człowieka grzech wszedł do świata, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli... 5 ,12  Wlg, tłumacząc tu grecki zwrot przez in quo (w którym), podkreśla udział wszystkich ludzi w grzechu pierworodnym Adama. Jednak filologicznie bardziej poprawny i z tradycją Ojców zgodny przekład „ponieważ” kładzie silniejszy nacisk na winę każdego człowieka w grzechu pierworodnym. Na podstawie języka starożytnych papirusów można temu zwrotowi nadać odcień: „gdy się spełnił warunek, że wszyscy zgrzeszyli”. W. 12 – to zdanie nie dokończone, które, jak kontekst wskazuje, należy uzupełnić: „tak dzięki drugiemu Adamowi, Jezusowi Chrystusowi, człowiek dźwignął się z niej, uzyskując usprawiedliwienie i drogę do zbawienia” (por. 5 ,18 ); „grzech” i „śmierć” są tu, podobnie jak w 7 ,7 -23 , jakby uosobieniem stojącego za nimi sprawcy – szatana. Wiersz ten został przez Sobór Trydencki zdefiniowany jako zawierający naukę o grzechu pierworodnym. 13 Bo i przed Prawem^s grzech był na świecie, grzechu się jednak nie poczytuje, gdy nie ma Prawa. 14 A przecież śmierć rozpanoszyła się od Adama do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli 5 ,14  „Którzy nie zgrzeszyli” – mowa nie o grzechu materialnym dzieci, lecz o ponoszeniu następstw grzechu przez tych, którzy formalnego zakazu Bożego nie przekroczyli, jak przekroczył go Adam (Rdz 2 ,17 ; 3 ,11 ), skoro innych pozytywnych praw Bożych jeszcze nie było; „typem” – oczywiście biblijnym, tzn. zapowiedzią, w tym wypadku Chrystusa. przestępstwem na wzór Adama. On to jest typem^s Tego, który miał przyjść.

15 5 ,15 -19  Łaska Chrystusa bogaciej obdarzyła ludzkość, aniżeli grzech ją zubożył. Ale nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem, jak z darem łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich 5 ,15  Tu i w w. 19 – dosł.: „wielu” – semicki sposób wyrażania się na oznaczenie przeciwieństwa do „jednego”; zob. Mt 20 ,28 z przyp. łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa. 16 I nie tak samo ma się rzecz z tym darem, jak ze [skutkiem grzechu spowodowanym przez] jednego grzeszącego. Gdy bowiem jeden tylko grzech przynosi wyrok potępiający, to łaska przynosi usprawiedliwienie ze wszystkich grzechów. 17 Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, to o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego – Jezusa Chrystusa.

18 A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. 19 Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi 5 ,19  Tekst klasyczny dla nauki o istocie grzechu: jest nią nieposłuszeństwo wobec Boga. Odkupieni zawdzięczają usprawiedliwienie solidarności z posłuszeństwem Jezusa Chrystusa..

20 Natomiast Prawo wkroczyło po to, by przestępstwo jeszcze bardziej się wzmogło. Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlała się łaska 5 ,20  Prawo, z dopustu Bożego, swymi zakazami i przykazaniami, dając poznanie grzechu, a nie udzielając mocy do ich wykonania, pogrążyło ludzkość w jeszcze większej otchłani grzechowej po to, by przekonawszy się o własnej słabości, z tym większą ufnością i miłością przyjęła ona ofiarowaną sobie łaskę; por. 3 ,20 ; 7 ,7 ., 21 aby jak grzech zaznaczył swoje królowanie śmiercią, tak łaska przejawiła swe królowanie poprzez sprawiedliwość, wiodącą do życia wiecznego przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego.