Alkimos Po upływie trzech lat doszła do otoczenia Judy wiadomość , że Demetriusz , syn Seleukosa , wylądował z silnym wojskiem i flotą w porcie Tripolis , opanował kraj i zamordował Antiocha i jego opiekuna Lizjasza . Niejaki zaś Alkimos , który przedtem był arcykapłanem , ale sam dobrowolnie się zniesławił w czasach zamieszek , i wiedział , że w żaden sposób nie ma dla niego ratunku ani ponownego przystępu do świętego ołtarza , udał się do króla w sto pięćdziesiątym pierwszym roku , przynosząc mu koronę złotą i palmę , ponadto zaś część tych gałęzi oliwnych , które są w użyciu w świątyni , i tego dnia nie uczynił nic więcej . Znalazł jednak sposobność do okazania swej głupoty , kiedy go zawezwał Demetriusz na zebranie rady i zapytał , jakie nastroje i zamiary panują wśród Żydów . Na to odpowiedział : « Ci spomiędzy Żydów , którzy się zowią asydejczykami , którym przewodzi Juda Machabeusz , wzniecają wojnę i wywołują niepokój . Oni to nie dopuszczają do tego , aby królestwo zaznało pokoju . Dlatego pozbawiony swojej dziedzicznej godności - mówię o arcykapłaństwie - tutaj właśnie przybywam , najpierw , istotnie mając na uwadze sprawy króla , potem zaś w trosce również o obywateli . Zuchwałość bowiem wyżej wspomnianych niemało szkodzi całemu naszemu narodowi . Kiedy więc każdą z tych spraw poznałeś ty , królu , zaopiekuj się krajem , naszym udręczonym narodem , z uprzedzającą swoją łaskawością , jaką wszystkim okazujesz . Jak długo bowiem Juda będzie istniał , sprawy publiczne nie mogą zaznać spokoju ». Wyprawa Nikanora Kiedy on to powiedział , zaraz inni przyjaciele [ króla ], którzy wrogo byli usposobieni do Judy , usiłowali podburzyć Demetriusza . Natychmiast więc wybrał Nikanora , który był dowódcą nad słoniami , mianował go wodzem Judei i wysłał z rozkazami , żeby samego Judy się pozbył , a żołnierzy jego rozpędził , Alkimosa zaś ustanowił arcykapłanem największej świątyni . Pogańscy mieszkańcy Judei , którzy kiedyś uciekli przed Judą , złączyli się tłumnie z Nikanorem . Byli bowiem przekonani , że złe losy i nieszczęścia Żydów staną się ich własnym szczęściem . Kiedy [ Żydzi ] usłyszeli o wyruszeniu Nikanora i o dołączeniu się pogan , posypawszy się ziemią zanosili błagania do Tego , który swój naród osadził na wieki i zawsze w widoczny sposób brał w opiekę swój dział . Na rozkaz jednak dowódcy natychmiast stamtąd odeszli . Spotkali się z nimi we wsi Dessau . Szymon , brat Judy , rozpoczął bitwę z Nikanorem , ale wskutek nagłego uderzenia nieprzyjaciół doznał chwilowej porażki . Nikanor i Juda Mimo to Nikanor , który słyszał o tym , jaka jest dzielność żołnierzy Judy i jaka ich zawziętość w zmaganiu o ojczyznę , czuł obawę przed krwawym rozstrzygnięciem . Dlatego posłał Posidoniosa , Teodota i Matatiasza , aby podali i przyjęli prawicę . Po gruntownym rozważeniu warunków , dowódca ogłosił je wojskom . Kiedy zaś opinia okazała się jednomyślna , wyrazili na nie zgodę . Ustanowiono dzień , w którym spotkają się osobno [ wodzowie ] na jednym miejscu . Zbliżał się z każdej strony rydwan , ustawiono krzesła . Juda ustawił zbrojnych w dogodnych miejscach , aby byli gotowi na wypadek , gdyby ze strony nieprzyjaciół nagle urządzono napad . Zgodną jednak prowadzili rozmowę . Nikanor przebywał w Jerozolimie i nie uczynił niczego niestosownego , oddalił nawet gromadzących się tłumnie przy nim ludzi . Miał dla Judy zawsze wielkie uznanie i w głębi serca był przychylny temu mężowi . Zachęcał go , aby się ożenił i miał dzieci . Ożenił się , dobrze mu się powodziło i zaznał radości życia . Alkimos i Nikanor Alkimos jednak widząc wzajemną ich przyjaźń , wziąwszy zawarte umowy , udał się do Demetriusza i oskarżył Nikanora o wrogie usposobienie wobec państwa , wroga bowiem jego królestwa , Judę , mianował go po nim następcą [ na stanowisku arcykapłana ]. Król zaś rozgniewał się , a podniecony oszczerstwami tego skończonego łotra , napisał do Nikanora , wyrażając niezadowolenie w sprawie umów i rozkazując , aby Machabeusza skutego natychmiast przesłał do Antiochii . Gdy wiadomość o tym doszła do Nikanora , ten bardzo się tym zmieszał , gdyż nie chciał unieważnić umowy z człowiekiem , który w niczym nie wykroczył przeciw sprawiedliwości . Ponieważ jednak nie mógł się sprzeciwić królowi , szukał sposobności , aby wybiegiem zakończyć tę sprawę . Machabeusz ze swej strony zauważył , że Nikanor obchodził się z nim mniej przyjaźnie i że całe jego postępowanie stało się bardziej szorstkie . Był przekonany , że niczego bardzo dobrego nie należy się spodziewać po tym złym usposobieniu . Zebrał więc niemało swych żołnierzy i skrył się przed Nikanorem . Kiedy zaś tamten dowiedział się , że w szlachetny sposób został przez tego męża wyprowadzony w pole , udał się do największej i czcigodnej świątyni wtedy , gdy kapłani składali ustanowione ofiary i kazał wydać sobie tego męża . Gdy zaś oni , składając przysięgi , oświadczyli , że nie wiedzą , gdzie może być poszukiwany , wyciągnąwszy prawicę w stronę przybytku zaprzysiągł : « Jeżeli nie wydacie mi Judy w kajdanach , zrównam z ziemią tę oto świątynię Bożą i zburzę ołtarz , a na tym miejscu wystawię wspaniałą świątynię Dionizosowi » . To powiedziawszy odszedł . Kapłani zaś wyciągnęli ręce do nieba i wzywali Tego , który zawsze walczył w obronie swojego narodu . Tak się modlili : « Tobie , Panie , który niczego nie potrzebujesz , spodobało się , żeby przybytek , w którym mieszkasz , był pomiędzy nami . Teraz więc , Święty , od którego pochodzi wszelka świętość , Panie , ustrzeż na wieki od jakiegokolwiek zbezczeszczenia ten dom , który dopiero co został oczyszczony ». Razis Nikanorowi zaś wskazano spomiędzy starszyzny jerozolimskiej niejakiego Razisa , człowieka , który był oddany swoim rodakom , miał dobrą sławę , a dzięki swej życzliwości był nazwany ojcem Żydów . W czasach bowiem poprzednich zamieszek był prześladowany za judaizm , ustawicznie jednak ciało i duszę dla judaizmu wystawiał na niebezpieczeństwo . Nikanor chciał publicznie okazać swoje wrogie usposobienie względem Żydów , posłał więc ponad pięciuset [ żołnierzy ], aby go pochwycili . Nie wątpił bowiem , że jeżeli go pochwyci , zada im wielki cios . Gdy zaś żołnierze mieli już wieżę zdobyć i usiłowali wyważyć drzwi do atrium , gdy nadto był wydany rozkaz , aby ogień podłożyć i drzwi spalić , [ Razis ] osaczony ze wszystkich stron , przeciwko sobie samemu skierował miecz . Wolał bowiem w szlachetny sposób umrzeć , aniżeli złoczyńcom wpaść w ręce i być przedmiotem zniewag wymierzonych przeciwko jego szlachetnemu pochodzeniu . W zapale walki chybił jednak ciosu , a wielu żołnierzy już wpadło przez drzwi . Wybiegł więc odważnie na mur i mężnie sam zeskoczył na żołnierzy . Kiedy zaś oni szybko cofnęli się i powstała [ wolna ] przestrzeń , spadł na środek pustego miejsca . Żył jednak jeszcze i płonął gniewem . Podniósł się , choć krew z niego płynęła i rany były bolesne , a biegnąc minął żołnierzy . Stanął wreszcie na jakiejś urwistej skale . Całkowicie pozbawiony już krwi wyrwał wnętrzności , a wziąwszy je obydwoma rękami , rzucił na żołnierzy . A prosił Władcę życia i ducha , aby mu je ponownie oddał . W ten sposób zakończył życie .
Por.
.
Demetriusz I Soter, syn Seleukosa IV Filopatora.
Tj. w r. 161 przed Chr.; por.
Zob.
Wlg: "ten przez wiele czasu trzymał się zasad powściągliwości według judaizmu, gotów wydać ciało i duszę za wytrwanie".
W owych czasach za dobry czyn uważano odebranie sobie życia dla uniknięcia hańby i śmierci z rąk wrogów (por.
).
Możliwy również przekład: "na podbrzusze" (por. w. 46).
Dowód wiary w zmartwychwstanie ciał.
biblia, biblia online, pismo święte, pismo święte online, twoja biblia, ewangelia, stary testament, nowy testament, księga, księgi, prorocy, słowo boga