Apokaliptyczny poemat o pomście Bożej 63,1-6 Dialog między Bogiem a prorokiem. Alegoria: ogrodnikiem w winnicy wygniatającym winogrona jest Bóg. Winogrona to narody nieprzyjacielskie, karane przez Boga, głównie zaś ich typ – Edomici. Szaty Boga, dokonującego sprawiedliwej pomsty na wrogim Edomie, uczerwienione krwią, podobne są do szat wygniatającego winogrona w tłoczni, poplamionych czerwonym sokiem winnym. Tekst różnie popr. i tłum., w liturgii stosowany do męki Chrystusa; por. Ap 14,20; 19,13.15.

1 Któż to jest Ten, który przybywa z Edomu^s,

z Bosry idzie w szatach szkarłatnych?

Ten wspaniały w swoim odzieniu,

który kroczy z wielką swą mocą?

«To Ja jestem tym, który mówi sprawiedliwie,

potężny w wybawianiu.

– 2 Dlaczego czerwona od krwi jest Twoja suknia

i szaty Twe, podobnie jak u tego, co wygniata winogrona w tłoczni?

– 3 Sam jeden wygniatałem je do kadzi,

żadnego z narodów nie było ze Mną.

Tłoczyłem je w moim gniewie

i deptałem je w mojej porywczości.

Posoka ich obryzgała Mi szaty

i poplamiłem sobie całe odzienie.

4 Albowiem dzień pomsty był w moim sercu

i nadszedł rok mojej odpłaty.

5 Rozglądałem się: nikt nie pomagał.

Zdumiewałem się: nie było nikogo, kto by podtrzymał.

Wówczas moje ramię^s przyszło Mi z pomocą

i podtrzymała Mnie moja zapalczywość.

6 Zdeptałem ludy w moim zagniewaniu,

starłem je w mojej zapalczywości,

sprawiłem, że krew ich spłynęła na ziemię».

Psalm dziękczynny i błagalny

7 Sławić będę dobrodziejstwa Pańskie,

chwalebne czyny Pana,

wszystko, co nam Pan wyświadczył,

i wielką dobroć dla domu Izraela,

którą nam okazał w swoim miłosierdziu

i według mnóstwa swoich łask.

8 Powiedział On: «Na pewno ci są moim ludem,

synami, którzy Mnie nie zawiodą!»

I stał się dla nich wybawicielem

9 w każdym ich ucisku.

To nie jakiś wysłannik lub anioł,

lecz Jego oblicze ich wybawiło.

W miłości swej i łaskawości

On sam ich wykupił.

On wziął ich na siebie i nosił

przez wszystkie dni przeszłości.

10 Lecz oni się zbuntowali i zasmucili

Jego Świętego Ducha.

Zmienił się więc dla nich w nieprzyjaciela;

On zaczął z nimi walczyć.

11 Wtedy lud Jego wspomni o przeszłości,

o dniach Mojżesza.

Gdzież Ten, który z wody wydobył

pasterza swej trzody?

Gdzież Ten, który tchnął w jego wnętrze

swego Świętego Ducha?

12 Ten, który sprawił, że szło po prawicy Mojżesza

Jego ramię chwalebne,

i który rozdzielił wody przed nimi,

zyskując sobie imię^s wieczyste,

13 który ich prowadził przez morskie głębiny

jak konia na stepie,

tak że się nie potknęli?

14 Jak bydłu schodzącemu w dół na nizinę

Duch Pański dał im wypoczynek.

Tak prowadziłeś Twój lud,

zyskując sobie imię chwalebne.

15 Spojrzyj z nieba i patrz z Twej stolicy,

świętej i wspaniałej!

Gdzie Twoja zazdrosna^s miłość i Twoja potęga?

Gdzie poruszenie Twych uczuć?

Miłosierdzia Twego nie powstrzymuj, proszę!

16 Jesteś przecież naszym Ojcem!

Zaiste, nie poznaje nas Abraham,

Izrael 63 ,16  „Izrael” – tzn. Jakub (Rdz 32 ,29 ); „Odkupiciel” – zob. 41 ,14  z przyp. nas nie uznaje;

Ty, Panie, jesteś naszym Ojcem,

Odkupiciel nasz – to Twoje imię odwieczne.

17 Czemu, o Panie, dozwalasz nam błądzić

z dala od Twoich dróg^s,

tak iż serca nasze stają się nieczułe

na bojaźń przed Tobą?

Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi

i na pokolenia Twojego dziedzictwa.

18 Czemu bezbożni wtargnęli w Twoje Miejsce Święte,

wrogowie nasi podeptali Twoją świątynię? 63 ,18  Aluzja do zburzenia Jerozolimy i świątyni przez wojsko Nabuchodonozora w 587 /586  r. przed Chr.

19 Staliśmy się od dawna jak ci,

nad którymi Ty nie panujesz

i którzy nie noszą Twego imienia.

Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił –

przed Tobą zatrzęsłyby się góry,