Prawdziwy post 58,1-12 Szczera pobożność i prawdziwa religia oraz oddawanie czci Bogu nie polegają na aktach zewnętrznych kultu i na zachowywaniu przepisów, lecz muszą być przede wszystkim wewnętrzne. O to walczą nieraz prorocy; por. 1,10-20; Jr 7,1-28; Am 5,21.

58

1 «Krzycz na całe gardło, nie przestawaj!

Podnoś głos twój jak trąba!

Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa

i domowi Jakuba jego grzechy!

2 Szukają Mnie dzień za dniem,

pragną poznać moje drogi^s,

jak naród, który kocha sprawiedliwość

i nie porzuca prawa swego Boga.

Proszą Mnie o sprawiedliwe prawa,

pragną bliskości Boga:

3 „Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś?

Umartwialiśmy siebie, a Ty tego nie uznałeś?”

Otóż w dzień waszego postu

wy znajdujecie sobie zajęcie

i uciskacie wszystkich swoich robotników.

4 Otóż pościcie wśród waśni i sporów,

i wśród niegodziwego walenia pięścią.

Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie,

żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.

5 Czyż to jest post, jaki Ja uznaję,

dzień, w którym się człowiek umartwia?

Czy zwieszanie głowy jak sitowie

i użycie woru z popiołem za posłanie –

czyż to nazwiesz postem

i dniem miłym Panu?

6 Czyż nie jest raczej postem, który Ja wybieram:

rozerwać kajdany zła,

rozwiązać więzy niewoli,

wypuścić na wolność uciśnionych

i wszelkie jarzmo połamać;

7 dzielić swój chleb z głodnym,

do domu wprowadzić biednych tułaczy,

nagiego, którego ujrzysz, przyodziać

i nie odwrócić się od współziomków.

8 Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza

i szybko rozkwitnie twe zdrowie.

Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie,

chwała Pańska iść będzie za tobą.

9 Wtedy zawołasz, a Pan odpowie,

wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: Oto jestem!

Jeśli u siebie usuniesz jarzmo,

przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie,

10 jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu

i nakarmisz duszę przygnębioną,

wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach,

a twoja ciemność stanie się południem.

11 Pan cię zawsze prowadzić będzie,

nasyci duszę twoją na pustkowiach.

Odmłodzi twoje kości,

tak że będziesz jak zroszony ogród

i jak źródło wody, co się nie wyczerpie.

12 Twoi ludzie odbudują prastare zwaliska,

wzniesiesz fundamenty pokoleń.

I będą cię nazywać naprawiaczem wyłomów,

odnowicielem uliczek – na zamieszkanie.

Szabat

13 Jeśli powściągniesz nogi od przekraczania szabatu^s,

żeby w dzień mój święty spraw swych nie załatwiać,

jeśli nazwiesz szabat rozkoszą,

a święty dzień Pana – czcigodnym,

jeśli go uszanujesz przez unikanie podróży,

tak by nie przeprowadzać swej woli

ani nie omawiać spraw swoich,

14 wtedy znajdziesz rozkosz w Panu.

Ja cię powiodę w triumfie przez wyżyny kraju,

karmić cię będę dziedzictwem Jakuba, twojego ojca.

Albowiem usta Pańskie to wyrzekły». 58 ,12  „Twoi ludzie” – dosł.: „z ciebie”, co inni tłum.: „dzięki tobie”; „uliczek” – inni popr.: „rumowisk”.