Elegia nad Moabem 15,1-9 Prorok wylicza szereg miast kraju moabskiego.

15

1 Wyrok na Moab;

o tak, w nocy spustoszone,

Ar-Moab zginęło!

O tak, w nocy spustoszone,

Kir-Moab zginęło!

2 Córa Dibonu 15 ,2  Tekst popr.; inni tłum.: „do Bet i do Dibonu się wstępuje”. wstąpiła

na wyżyny, by płakać;

nad Nebo i nad Medebą

Moab lamentuje.

Ostrzyżona każda jego głowa,

każda broda zgolona.

3 Na jego ulicach przywdziewają wory^s,

na jego dachach

i na placach wszyscy lamentują,

we łzach się rozpływają.

4 Cheszbon i Eleale krzyczą,

aż do Jahas słychać ich głos.

Dlatego drżą nerki^s Moabu,

zlękła się jego dusza.

5 Moje serce nad Moabem jęczy,

jego uchodźcy idą aż do Soar <Eglat Szeliszijja>.

O tak, drogą pod górę do Luchit

z płaczem wstępują!

O tak, na drodze do Choronaim

podnoszą krzyk rozpaczy!

6 Zaiste, obszar wód Nimrim

stanie się pustkowiem,

bo trawa wyschła, zniknęła murawa,

zabrakło zieleni.

7 Dlatego robią zapasy,

a swe zasoby przenoszą

za Potok Wierzbowy.

8 Zaprawdę, krzyk obiega

granice Moabu,

aż do Eglaim brzmi jego biadanie,

w Beer-Elim jego zawodzenie.

9 Doprawdy, wody Dimonu są pełne krwi,

bo zsyłam na Dimon dodatkowe klęski:

lwa na ocalonych z Moabu

i na pozostałych w kraju.