Wyprawa do Macedonii, Grecji i powrót do Azji Mniejszej

20

1 Gdy ustały rozruchy, Paweł przywołał uczniów, dodał im ducha, pożegnał się i wyruszył w drogę do Macedonii. 2 Przeszedłszy przez owe strony, udzielił tamtejszym uczniom 20 ,2  W tekście: „im”. wielu napomnień. Potem przybył do Grecji. 3 Kiedy po trzymiesięcznym pobycie zamierzał odpłynąć do Syrii, Żydzi uknuli przeciwko niemu spisek. Postanowił więc wracać przez Macedonię. 4 Aż do Azji towarzyszył mu Sopater, syn Pyrrusa z Berei, z Tesaloniczan Arystarch i Sekundus, Gajus z Derbe i Tymoteusz, a z Azji Tychik i Trofim. 5 Ci poszli naprzód i czekali na nas 20 ,5  Rozpoczyna się opis w pierwszej osobie lm., który skończy się dopiero w 21 ,18 , znaczy to, że w Filippi dołącza się Łukasz. w Troadzie. 6 A my odpłynęliśmy z Filippi po Święcie Przaśników^s i po pięciu dniach przybyliśmy do nich do Troady, gdzie spędziliśmy siedem dni.

Cud w Troadzie

7 W pierwszym dniu po szabacie^s, kiedy zebraliśmy się na łamanie chleba 20 ,7  „Łamanie chleba” – czyli sprawowanie Eucharystii; „braci” – w tekście: „do nich”., Paweł, który nazajutrz zamierzał odjechać, przemawiał do braci^s i przedłużył mowę aż do północy. 8 Wiele lamp paliło się w górnej sali, gdzie byliśmy zebrani. 9 Pewien młodzieniec, imieniem Eutych, siedział na oknie pogrążony w głębokim śnie. Kiedy Paweł przedłużał przemówienie, [ten] zmorzony snem spadł z trzeciego piętra na dół. Podniesiono go martwego. 10 Paweł, zszedłszy na dół, przypadł do niego i wziął go w ramiona: «Nie trwóżcie się – powiedział – bo on żyje». 11 I wszedł na górę, łamał chleb i spożywał, a mówił jeszcze długo, bo aż do świtu. 12 Potem wyruszył w drogę. A chłopca [obecni tam] odprowadzili żywego i doznali niemałej radości. 13 My zaś, wsiadłszy wcześniej na okręt, popłynęliśmy do Assos, skąd mieliśmy zabrać Pawła, bo tak zarządził, chcąc iść pieszo.

Do Miletu. Pożegnanie z Efezjanami

14 Kiedy spotkał się z nami w Assos, zabraliśmy go. Przybyliśmy do Mityleny. 15 Odpłynąwszy stamtąd, znaleźliśmy się nazajutrz naprzeciw Chios 20 ,15  „Chios, Samos” – wyspy na Morzu Egejskim; „Milet” – jedno z najznaczniejszych miast w Azji Mniejszej., a następnego dnia przybyliśmy na Samos; dzień później dotarliśmy do Miletu, 16 gdyż Paweł postanowił ominąć Efez, aby nie tracić czasu w Azji. Śpieszył się bowiem, aby jeśli to możliwe, być na dzień Pięćdziesiątnicy^s w Jerozolimie. 17 Z Miletu posłał do Efezu i wezwał starszych 20 ,17  Dosł.: „prezbiterów”; zob. 14 ,23 . Kościoła. 18 A gdy do niego przybyli, przemówił do nich: «Wy wiecie, jaki byłem z wami przez cały czas od pierwszej chwili, kiedy stanąłem w Azji. 19 Jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie spotkały z powodu zasadzek Żydów. 20 Jak nie uchylałem się tchórzliwie od niczego, co pożyteczne, tak że przemawiałem i nauczałem was publicznie i po domach, 21 nawołując zarówno Żydów, jak i Greków do nawrócenia^s się do Boga i do uwierzenia w Pana naszego, Jezusa. 22 A teraz, przynaglany przez Ducha, udaję się do Jeruzalem; nie wiem, co mnie tam spotka 23 oprócz tego, że czekają mnie więzy i utrapienia, o czym zapewnia mnie Duch Święty 20 ,23  Przez proroków; por. 21 ,4 .10 . w każdym mieście. 24 Lecz ja zgoła nie cenię sobie życia, bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa: [bylebym] dał świadectwo o Ewangelii^s łaski Bożej. 25 Wiem teraz, że wy wszyscy, wśród których po drodze głosiłem królestwo, już mnie nie ujrzycie 20 ,25  Przeczucie to być może nie sprawdziło się, dlatego że są w pismach NT ślady powtórnego pobytu Apostoła w Efezie po wyjściu z więzienia rzymskiego w 63 r.; por. Flm 22 ; 1 Tm 1 ,13 .. 26 Dlatego oświadczam wam dzisiaj: Nie jestem winien niczyjej krwi 20 ,26  Tzn.: Nie odpowiadam za nikogo; por. 18 ,6 ., 27 bo nie uchylałem się tchórzliwie od głoszenia wam całej woli Bożej. 28 Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym Duch Święty ustanowił was biskupami 20 ,28  „Biskupami” – w znaczeniu funkcji kościelnej, polegającej na kierowaniu życiem religijnym wiernych. Monarchiczny episkopat, noszący tę nazwę już jako termin techniczny, choć pochodzi od Chrystusa, zjawia się dopiero pod koniec I w. po Chr.; por. Flp 1 ,1 ; „własną krwią” – inni tłum.: „krwią własnego [Syna]”., abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią. 29 Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada 20 ,29  Niebezpieczeństwo nowatorstwa religijnego; por. Ga 1 ,7nn; 5 ,7 -12 ; Flp 3 ,2 ; Kol 2 ,8 .16 .19 ; Ap 2 ,6 .15 .. 30 Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów. 31 Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata w dzień i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego <z was>. 32 A teraz polecam was Bogu i słowu Jego łaski 20 ,32  „Słowu... łaski” (jak 14 ,3 ) – to samo, co „Ewangelia łaski” (20 ,24 ); „zbudować” – oczywiście duchowo; por. 1  Kor 3 ,10 -17 ; Ef 4 ,14 ; „dziedzictwo... świętymi” – Pwt 33 ,3n . Słowo Boże jest twórcze; por. 6 ,7 ; 12 ,24 ; 19 ,20 ; Flp 2 ,16 ; Kol 1 ,5n ; 3 ,16 ; 2 Tes 3 ,1 ; 2 Tm 2 ,9 ; Hbr 4 ,12 ; Jk 1 ,18 ; 1 P 1 ,23 ., władnemu zbudować i dać dziedzictwo ze wszystkimi świętymi^s. 33 Nie pożądałem srebra ani złota, ani szaty niczyjej. 34 Sami wiecie, że te ręce zarabiały na potrzeby moje i moich towarzyszy. 35 We wszystkim pokazałem wam, że tak pracując, trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, które On sam wypowiedział: „Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”» 20 ,35  Jest to tzw. agrafon, czyli słowo Jezusa nie zapisane w Ewangeliach, lecz żywe w ustnej tradycji..

36 Po tych słowach upadł na kolana i modlił się razem z nimi wszystkimi. 37 Wtedy wszyscy wybuchnęli wielkim płaczem. Rzucali się Pawłowi na szyję i całowali go, 38 smucąc się najbardziej z tego, co powiedział: że już nigdy go nie zobaczą.

Potem odprowadzili go na okręt.