Nadzieja Apostoła w obliczu rzeczy ostatecznych

1 Wiemy bowiem, że kiedy nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie. 2 Tak przeto teraz wzdychamy, pragnąc przyodziać się w nasz niebieski przybytek 5 ,2  Tj. przyszłe, chwalebne ciało., 3 5 ,3 n Chęć posiadania przyszłego, chwalebnego ciała, bez konieczności jednak pozbycia się przez śmierć fizyczną ciała doczesnego. Ten stan byłby udziałem ludzi, którzy by doczekali się paruzji jeszcze za życia. Część rkp zamiast „odziani” ma „rozebrani”, co wolą niektóre wydania tekstu. jeśli tylko odziani, a nie nadzy będziemy. 4 Dlatego właśnie udręczeni wzdychamy, pozostając w tym przybytku, bo nie chcielibyśmy go utracić, lecz przywdziać nań nowe odzienie, aby to, co śmiertelne, wchłonięte zostało przez życie. 5 A Bóg, który nas do tego przeznaczył, daje nam Ducha jako zadatek 5 ,5  Por. 1 ,22 .. 6 Tak więc, mając tę ufność, wiemy, że jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami, z daleka od Pana. 7 Albowiem według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy 5 ,7  Por. 1 Kor 13 ,12 .. 8 Mamy jednak nadzieję 5 ,8  „Nadzieję” – zdanie nie dokończone; „Pana” – por. Flp 1 ,23 .... i chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana. 9 Dlatego też staramy się Jemu podobać 5 ,9  „Podobać” – inni tłum.: „być w Jego łasce”; „jesteśmy” – o tych dwóch stanach por. Mt 6 ,10 ; 1 Tes 5 ,10 ., czy to gdy z Nim, czy gdy z daleka od Niego jesteśmy. 10 Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele 5 ,10  Tzn. za życia ziemskiego., złe lub dobre.

Posługa apostolska jako przedłużenie Chrystusowego dzieła pojednania

11 Tak więc, przejęci bojaźnią Pana, przekonujemy ludzi, wobec Boga zaś wszystko w nas jest odkryte. Mam zresztą nadzieję, że i dla waszych sumień nie ma w nas nic zakrytego. 12 Mówimy to, nie żeby znów wam siebie polecać 5 ,12  Por. 3 ,1 ; 10 ,12 ; 12 ,11 ., lecz by dać wam sposobność do chlubienia się nami, żebyście w ten sposób mogli odpowiedzieć tym, którzy chlubią się swą powierzchownością, a nie wnętrzem własnego serca. 13 Jeśli bowiem odchodzimy od zmysłów – to ze względu na Boga, jeżeli przytomni jesteśmy – to ze względu na was 5 ,13  Tu prawdopodobnie aluzja do zarzutów, jakie czyniono Pawłowi w związku z jego postawą tak wobec Boga, jak i wobec ludzi.. 14 Albowiem miłość Chrystusa 5 ,14  „Chrystusa” – tzn. miłość, jaką Chrystus nam okazuje, lecz zarazem i nasza miłość do Chrystusa; „za wszystkich” – por. Rz 3 ,22 -25 ; 1 Tm 2 ,6 ; „wszyscy pomarli” – sobie samym, grzechowi lub Staremu Prawu. przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. 15 A właśnie za wszystkich umarł <Chrystus> po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał 5 ,15  Por. Rz 4 ,25 ; 14 ,7 nn.. 16 Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała^s poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób 5 ,16  Nie znaczy to, że Paweł znał Chrystusa za życia, lecz że to, co przedtem o Nim wiedział, było poznaniem wyłącznie ludzkim, doczesnym.. 17 Jeżeli więc ktoś [pozostaje] w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto <wszystko> stało się nowe 5 ,17  Por. Rz 6 ,4 ; 8 ,2 .10 ; Ga 6 ,15 ; Ef 4 ,24 ; Kol 3 ,10 ; Tt 3 ,5 . „Wszystko” – Wlg za wieloma rkp gr.. 18 Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas ze sobą przez Chrystusa i zlecił nam posługę jednania. 19 Albowiem w Chrystusie Bóg jednał ze sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania. 20 Tak więc w imieniu^s Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! 21 On to dla nas grzechem 5 ,21  Albo w sensie przyjęcia solidarności zewnętrznej z grzesznym rodzajem ludzkim (por. Rz 8 ,3 ), albo grzechem w oczach ówczesnych Żydów, uważających za zbrodniarza każdego, kto umierał na krzyżu (por. Ga 3 ,13 ), albo też w sensie ofiary za grzechy (por. Iz 53 ,10 n), co ST oddaje niekiedy terminem „grzech”. uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.