DRUGI LIST DO TYMOTEUSZA

WSTĘP

Drugi List do Tymoteusza jest ostatnim natchnionym pismem św. Pawła, zwanym z tego powodu testamentem Apostoła.

Paweł napisał ten list i wysłał z Rzymu w czasie powtórnego uwięzienia, niedługo przed śmiercią, ok. 67 r. po Chr. 1 O kwestionowaniu autorstwa Pawłowego zob. Wstęp do 1 Tm.1 Czując się opuszczonym przez najwierniejszych uczniów, prócz jednego Łukasza – niektórzy bowiem sami odeszli, przewidując smutny koniec więźnia, a innych on sam porozsyłał – tęskni w osamotnieniu, jak człowiek pewny bliskiej śmierci, za najwierniejszym i najbardziej ukochanym uczniem, dzieckiem duchowym, Tymoteuszem. Z drugiej strony, wierny apostolskiemu powołaniu i urzędowi, nie może zostawić Kościoła efeskiego bez ciągłej nauki, dyscypliny i kierownictwa. Dlatego zwraca się ponownie do Tymoteusza, a przez niego również – jak w pierwszym liście – do tamtejszego Kościoła, o czym świadczy końcowe pozdrowienie: Łaska z wami!

Treść listu – jak ostatnia wola w testamencie – jest ujęta w formę poważną, spokojną, nie jak w pierwszym liście, napisanym żywo i z energią.

Czytelnikowi drugiego listu trudno się oprzeć wzruszeniu, gdy patrzy w duchu na Apostoła piszącego słowa, które świadczą o mężnym, spokojnym oczekiwaniu na śmierć męczeńską, z poczuciem spełniania obowiązku aż do ostatniej chwili oraz z pewnością co do przyrzeczonej przez Chrystusa nagrody.

Bieg myśli w liście jest następujący: Paweł dziękuje Bogu za wiarę Tymoteusza. Od niego jako biskupa Efezu domaga się męstwa w głoszeniu Ewangelii, strzeżenia powierzonego depozytu, pracy na wzór dobrego żołnierza. Poucza Tymoteusza, jak ma walczyć z szerzącymi herezję oraz jakie przymioty przystoją słudze Bożemu. Przestrzega przed ludzką przewrotnością. W przewidywaniu rychłej śmierci zachęca do trwania w powołaniu i zwalczania wszelkiego zła, dołączając ostatnie zlecenia i wiadomości.

Na podkreślenie zasługuje następująca prawda wyrażona w liście: Wszelkie Pismo [jest] przez Boga natchnione i pożyteczne do nauczania... (3,16). Tekst ten słusznie przytacza się na dowód faktu natchnienia Pisma Świętego.