PIERWSZY LIST DO KORYNTIAN

WSTĘP

Adresatami listu są mieszkańcy Koryntu. Paweł przebywał w tym mieście podczas swej drugiej podróży misyjnej, głosząc przez 18 miesięcy (lata 51 – 52) Ewangelię Chrystusową (Dz 18,1-18).

Niniejszy list został napisany w Efezie (16,8), miejscu dłuższego pobytu Apostoła w Azji, podczas jego trzeciej podróży misyjnej (lata 53 – 58). Wzmianka o zamiarze rychłego opuszczenia Efezu (16,5-9) każe przypuszczać, że list został zredagowany ok. 56 – 57 r. Bezpośrednim powodem napisania listu była wizyta ludzi Chloe (1,11) oraz specjalne poselstwo z Koryntu (16,17), donoszące o nieporządkach i nadużyciach, jakie się zdarzyły w niedawno założonej wspólnocie. Poza tym zwrócono się do Pawła, być może na piśmie (7,1), z wątpliwościami, jakie się zrodziły w umysłach chrześcijan korynckich, stawiających pierwsze kroki na drodze nowego życia.

Zatem wprowadzenie porządku tam, gdzie go brakowało, oraz udzielenie odpowiedzi na konkretne pytania wiernych – to podwójny cel Pierwszego Listu do Koryntian. Jest on zapewne drugim z kolei pismem wysłanym do Kościoła korynckiego (por. 5,9.11). Pawłowe autorstwo oraz jedność literacka Pierwszego Listu do Koryntian są dziś prawie powszechnie przyjmowane. Dość luźne powiązanie tematyczne różnych fragmentów tego pisma znajduje wyjaśnienie tak w różnorodności zagadnień, jak i w żywym temperamencie Pawła. List stanowi cenny obraz stosunków społeczno-religijnych pierwotnej wspólnoty chrześcijańskiej, żyjącej w środowisku greckim.

Zawiera on doniosłe pod względem dogmatycznym pouczenia o małżeństwie i dziewictwie (rozdz. 7), o Eucharystii (11,23-27), o Kościele jako Ciele Chrystusa (12, 12-31), o zmartwychwstaniu Chrystusa i Jego wiernych (rozdz. 15). Rozdział zaś 13 – o miłości – słusznie nazwano Pieśnią nad pieśniami Nowego Testamentu.